مکتب تربیتی عاشورا همواره پای برجای است و برای همگان پیام دارد. دوستداران اهل بیت (ع) و عاشقان امام حسین (ع)، پیوسته آن حضرت را الگو و سرمشق خود قرار می دهند و از ایشان درس زندگی می گیرند.
عصر روز تاسوعا، لشکر عمرسعد به سوی خیمه های حسینی حمله ور شد و عرصه را بر یاران امام تنگ کرد. وقتی حضرت اباالفضل (ع) خبر هجوم دشمن را به برادرش داد، امام حسین (ع) فرمود: «به نزد اینها باز گرد و اگر می توانی از آنها مهلت بگیر؛ تا امشب را به نماز و راز و نیاز با پروردگار بپردازیم، خدا می داند که من به نماز و تلاوت قرآن عشق می ورزم و دعا و استغفار را دوست دارم» (1)
عمر سعد پیشنهاد امام را پذیرفت و دستور عقب نشینی داد. امام حسین (ع) و یاران باوفایش آن فرصت را غنیمت شمرده و شب پرماجرای عاشورا را در تاریخ ماندگار کردند و زیباترین صحنه ها را در آن به نمایش گذاشتند. در آن صحرای هولناک که هر لحظه احتمال حمله ی دشمن می رفت، عاشقان جان بر کف لشکر «توحید »، دور امام حلقه زدند و ضمن اعلام وفاداری خویش، آن شب را به راز و نیاز و تلاوت آیات الهی سپری کردند؛ و بدین ترتیب، شبی با قرآن و محفل انس شهدای کربلا برگزار شد. به گونه ای که راوی می گوید: «آن شب، همچون کندوی زنبور عسل از خیمه های حسینی، تا پگاه صبح، صدای قرآن و مناجات به گوش می رسید» . (2)
تلاوت قرآن آن قدر مهم است که امام حسین (ع) با آن همه عزت و اقتدار، بردارش را به سوی دشمن می فرستد؛ تا یک شب مهلت بگیرد، اما نه برای اندکی زنده ماندن، بلکه برای نماز و تلاوت قرآن. آری امام حسین (ع) عاشق نماز، مأنوس با آیات الهی و اهل دعا و استغفار است و از راز و نیاز با خدا لذت می برد. بر رهروان راستین آن حضرت است که با پیروی و درس آموزی و از مولای خود، در راه اقامه ی نماز و تلاوت قرآن تلاش نمایند و در راستای انس با آیات الهی برنامه ریزی کنند.
آیات الهی، ذکرخدا و یادآور اوست، بنابراین در مواقع حساس و مهم باید ا ین ارتباط و انس بیشتر شود، تا در برابر مشغله های زندگی، غفلت زدایی کند. از این رو، مشاهده می کنیم. که حضرت سید الشهداء در شب عاشورا به قرآن روی می آورد و تلاوت آیات آن را مرهم دردها و بهترین و همنشین آن لحظه ها معرفی می کند، و پس از شهادت نیز، بر سر نیزه، ندای قرآن سر می دهد.
شایسته است پیروان آن حضرت، همه به امام و مولای خود اقتدا کرده و همواره با قرآن مأنوس باشند، هرگز از تلاوت آیات الهی و تدبر در آن غفلت نکنند و در فراز و نشیب زندگی به قرآن پناه ببرند؛ تا از اضطر اب و آشفتگی در امان بمانند.